Alles ligt plat of ligt stil: de scholen, horeca en voor velen het werk, maar ook de hele gezellige clubavonden van de DSV zijn stilgelegd. Op dit moment is er veel weer open om de sociale contacten te onderhouden. De contacten tijdens de clubavonden liggen stil en je zal je afvragen hoe het met een DSV-lid gaat, omdat je diegene al een hele lange tijd niet hebt gezien. Vandaar dat deze rubriek is bedacht om op de hoogte te zijn hoe het gaat met de leden van de DSV.
Voorlopig is dit de laatste keer dat er een DSV’er aan het woord is, omdat vanaf morgen (donderdag 2 juli) het clubhuis weer is geopend voor een gezellige clubavond. Dit keer is het de beurt aan Marcel van Schalkwijk.
Wie ben je?
Marcel van Schalkwijk
Hoe gaat het op dit moment met je?
Ik vind dat het best goed gaat. Natuurlijk leven we in een gekke tijd, maar er gebeuren dingen die lang niet gedaan zijn. Mensen hebben opeens veel meer oog voor elkaar. Meestal heel positief, soms in een wat geïrriteerde vorm ;-).
Daarnaast heeft Corona ons aan het denken gezet. Stilstand blijkt geen achteruitgang te zijn. Integendeel: door stil te staan, kun je soms echt vooruitgaan. Juist mensen die van nature heel energiek zijn: die blijven maar in de actie en vergeten soms stil te staan. Dat is een krachtige eigenschap, maar als je min of meer gedwongen wordt stil te staan bij de fase in je leven en de dingen die je doet, neem je echt de tijd daar goed over na te denken. Ik hoop echt dat dit een ‘les’ is die vooral onze jonge leden oppakken: goed nadenken over wat jouw persoonlijke waarden en kwaliteiten zijn, vergroot de kans op een gelukkig leven, omdat je dan veel bewuster keuzes maakt voor jouw eigen toekomst. Ik heb te vaak om me heen gezien dat mensen eigenlijk maar gewoon doen wat ‘normaal’ gevonden wordt. In die zin vind ik de term ‘het nieuwe normaal’ wel toepasselijk, alleen lijkt het erop dat onze regering hier en daar wel wat missers gemaakt heeft. Ik hoop dat deze tijd met Corona, racisme en politiegeweld ons kritischer en menselijker maakt als gezonde burgers.
Wat is er voor je veranderd op persoonlijk vlak, maar ook op het gebied van werk/studie?
Met drie kinderen in huis (met steeds vier jaar ertussen) was het thuisonderwijs best even wennen, kan ik je zeggen. Maar ze hebben het heel goed gedaan. Ze zijn flink vooruitgegaan en ook hun zelfstandigheid is toegenomen. De scholen waren enigszins verbaasd over hun ontwikkelingen. Het is leuk om terug te horen en aan je kinderen door te mogen geven. Ze zijn echt gegroeid!
Verder ben ik zelf een flinke switch aan het maken: niet meer actief als docent of manager in het onderwijs, maar ik ben nu volop aan het studeren. Ik ben bezig met een cursus projectmanagement, met mijn MBA en een groot deel van mijn tijd investeer ik in het starten van mijn eigen onderneming, waarin ik me helemaal kan uitleven. Dit begint langzaamaan steeds meer vorm te krijgen, maar als ik toch een heel klein beetje reclame mag maken: ‘De Schalkse School’ (’t Is slechts een werktitel) zal straks trainingen, workshops en opleidingen verzorgen met betekenisvolle, duurzame, mensgerichte inhoud, maar altijd met wat lucht en een knipoog. Als Corona mij iets geleerd heeft, dan is het wel dat we niet alles even serieus moeten nemen en vooral ook mogen genieten van wat we doen. “Als je leert met plezier, dan leer je voor het leven!” Veelzijdig onderwijs: een vrolijke noot en een serieuze ondertoon tegelijk. Ik denk echt dat ik mensen heel veel te bieden heb, zowel in het onderwijs als binnen het bedrijfs- of verenigingsleven. Ik ben heel benieuwd wat me dat straks brengt.
De trainingen zijn weer hervat. Hoe ervaar jij het hervatten van de trainingen nadat je ruim 2 maanden niet kon trainen? Voor jou dan een rol als coördinator.
Haha, nou trainen is er bij mij al lange tijd niet meer bij i.v.m. slijtage in mijn knieën. Maar daarom vind ik het des te fijner dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan de trainingsavonden als ‘coronacoördinator’. Ik heb ervaren dat, hoe klein je taak binnen de vereniging ook is, anderen daar dankbaar voor zijn. Samen met de anderen die deze taak hebben ingevuld, heb ik als compliment beschouwd. Overigens is dat nog veel meer op z’n plaats voor onze trainers: zij zullen blij geweest zijn met zo’n goede opkomst en dat nog wel twee keer per week!
Wil je verder nog iets zeggen? (Eigen invulling)
Als opgeleid docent zit het in mijn genen om mensen een ‘boodschap’ mee te geven. In die zin vind ik het eigenlijk wel stiekem een beetje een eer dat ik in deze reeks ‘het laatste woord’ van je gekregen heb. Aan de andere kant…
Ik heb alle voorgaande edities van “Hoe is het nu met…?” met veel plezier gelezen. Ik wil jou complimenteren dat je met deze rubriek een mooi alternatief gevonden hebt, waarmee je bijdraagt aan de verbinding die we zo hard nodig hebben. Dat vind ik echt mooi en daar dank ik je voor. Misschien kun je de rubriek voortzetten in de Info, met een brug naar andere leden die niet bij de trainingen aanwezig waren, maar voor wie een avondje DSV wel een wekelijks uitje kan zijn. Deze groep heeft haar sporen verdiend binnen de vereniging en kan putten uit een rijk verleden met prachtige anekdotes. Ik denk dat het een waardevolle aanvulling kan zijn voor ons Infobulletin. En daarop aansluitend: ik vind de getoonde veerkracht binnen de DSV en alle initiatieven die spontaan ontstaan zijn, echt geweldig. Ik heb er ook over geschreven in de Clubinfo, maar grote HULDE aan allen die onze club overeind hebben gehouden in deze tijd! Ik ben oprecht trots op jullie J
Dit is voorlopig de laatste ‘Hoe is het nu met…’. Ik hoop jullie zo snel mogelijk weer te zien in het clubhuis van de DSV! Tot snel!