Het doelpunt van Frankrijk in de slotminuut van de wedstrijd tegen Tunesië staat symbool voor de arbitrage op dit toernooi: er is voor de normale supporter geen touw meer aan vast te knopen.
De aanvaller van Frankrijk deed helemaal niets (past dus uitstekend in het Nederlands Elftal), belemmerde niemand in zijn spel, ontnam niemand het zicht en na slecht uitverdedigen scoorde hij.
Wat toen gebeurde, zouden zelfs wij niet kunnen verzinnen: kennelijk communiceerde de VAR dat het wel buitenspel was. Of liever gezegd: er werd niet gecommuniceerd, want eerst greep in het VAR- home assistent-VAR Abdulllah Al Mani Jassim de macht, “op zijn Qatarees,” zullen we maar zeggen.
En na de nodige taalproblemen kwam hij pas op de lijn: te laat, want hij was pas verstaanbaar toen de scheidsrechter het spel al had laten hervatten.
Direct daarna floot de scheidsrechter af en kon Abdullah hem duidelijk maken dat hij buitenspel had geconstateerd en dat de arme scheidsrechter het doelpunt moest afkeuren. Die kon niet anders: als hij dit bevel niet had opgevolgd dan was het namelijk niet goed met hem afgelopen (zo werkt dat nu eenmaal in Qatar).
Hier ging alles mis wat mis kon gaan:
– Het was geen strafbaar buitenspel;
– Er was al afgetrapt en dan kan scheidrechter niet op beslissing terugkomen;
– In deze situatie had de arbiter zelf moeten kijken of het strafbaar buitenspel was;
– De VAR was net als de Emir de baas;
– De Franse tv was al op de reclame overgegaan voordat het doelpunt was afgekeurd (wij pleiten hier voor de ouderwetse publieke omroep);
– Door de Franse bond werd geprotesteerd tegen de uitslag, komt toch ook niet vaak voor…
Het protest van Frankrijk zal ongetwijfeld worden afgewezen: Infantino heeft voor zijn herverkiezing als voorzitter de stemmen uit Afrika nodig, dus ook die van Tunesië, omdat geen enkele fatsoenlijk denkende voetbalbond nog op hem zal stemmen na dit WK.
De ontknoping in de poule van Duitsland en Spanje was verbluffend. De regisseur van de televisie verrichtte knap werk door steeds aan te geven welke ploeg op welk moment virtueel door was naar de volgende ronde, want het wisselde constant.
De Duitsers werden uiteindelijk op de millimeter nauwkeurig door Japan naar huis gestuurd, waarmee hun nachtmerrie uit 1966 (doelpunt Hurst) weer nieuw leven wordt ingeblazen. Het leedvermaak was zoals gewoonlijk weer groot toen bleek dat de Duitsers naar huis moeten gaan: De bij de DSV aanwezige Sinterklaas (geen Spanjaard, maar van origine een Turk) was dolgelukkig dat Spanje het nog net haalde en in zijn bewoordingen was hij heel duidelijk toen hij hoorde dat de Duitsers naar huis moesten. Zijn commentaar: “Dat is zo’n 80 jaar te laat”.
Voor ons mannen dreigt onze poule een nachtmerrie te worden. Als we kijken naar het aantal voorspelde rode kaarten, zitten we er waarschijnlijk ver naast. Er is er tot nu maar één gegeven en alleen Jaap Uilenberg zit met 5 kaarten redelijk op koers. Grote favoriet op dit moment met vier voorspelde rode kaarten is echter Priscilla Been. Bovendien had zij als één van de weinigen goed voorspeld dat Duitsland, Engeland en Frankrijk niet alle drie de kwartfinale zullen halen. Onze hoop ligt bij het elftal van Marokko. Als dat zich net zo zal gedragen bij een nederlaag als hun supporters bij een overwinning, dan hebben we er zo tien rode kaarten bij.
Veel DSV’ers staan er wel goed voor in het klassement, maar dan enkel als het gaat om de poedelprijs.
Koploper qua punten is momenteel Erik Borst van de Rabobank. Net als bij ons geldt vooral in Qatar het spreekwoord: “Wie betaalt, bepaalt…” en aangezien banken altijd aan het langste eind trekken, is er voor ons mannen in deze WK-poule toch nog hoop.