Als er in het ijshockey een finale is tussen Amerika en Canada, dan fluit de beste scheidsrechter, ook al is dat een Amerikaan of een Canadees. Hoe anders is dat in het voetbal? Daar kijkt men bij de aanstellingen helaas niet alleen naar kwaliteit, maar geven vooral strategische argumenten de doorslag; de FIFA-bazen moeten immers iedereen te vriend houden.
De pers schreef dat Danny Makkelie kansloos was voor de finale toen Argentinië van Kroatië won. Argument was dat de Argentijnen hem niet zouden accepteren, terwijl Danny toch echt niet de zoon van Louis is. Een Braziliaanse scheidsrechter is al helemaal uit den boze, omdat het tussen beide landen water en vuur is.
Scheidsrechter Orsato kreeg naar verluidt ‘slechts’ een halve finale toegewezen, omdat Italië al in 2014 de arbitrage voor de finale leverde. Hij mocht wel Kroatië tegen Argentinië in de halve finale fluiten, omdat hij uit Italië komt, wat prima rijmt op de naam van beide andere landen. Scheidsrechter Taylor uit Engeland viel af vanwege de gevoelige Falklandoorlog.
Polen heeft kennelijk met niemand vijanden, want Szymon Marciniak mag de finale fluiten. Overigens heeft deze Pool tot dusverre prima gefloten, dus wat dat betreft is de aanstelling echt wel te rechtvaardigen.
Het is niet verwonderlijk dat de scheidsrechter uit Qatar met een niet te schrijven naam het niemendalletje fluit om de derde plaats. Eerlijk gezegd hadden wij nog heel even gedacht dat hij wellicht als 4e man zou worden aangesteld bij de finale, maar toen we ons Boerenverstand gebruikten, kwamen we tot de conclusie dat hij nooit zou mogen/kunnen invallen als Marciniak zich zou blesseren. Met dit alternatief (de troostfinale) maakt de FIFA weer goede sier met de gastheren uit Qatar.
Als men zo blijft denken dan kan niemand nog een wedstrijd fluiten. Zo kun je Nederland tegen België toch echt niet laten fluiten door een Spanjaard, want die is voor België vanwege de tachtigjarige oorlog. Wijzelf zouden bijvoorbeeld nooit Denemarken mogen fluiten (net als vele anderen van ons, want wie speelde er vroeger niet met LEGO (en van LEGO kan je alles maken) en Dick Schneider zou nooit van zijn leven de ontmoeting tussen Spanje en Turkije mogen fluiten, want dan wordt de mythe rondom Sinterklaas blootgelegd. En zo kunnen we nog wel een poosje doorgaan. Infantiele Infantino-redeneringen, dat zijn het.
De FIFA had veel goed kunnen maken door een scheidsrechter uit Iran de finale te laten fluiten in ruil voor de vrijlating van de ter dood veroordeelde voetballer Amir Nasr Azadani. Dat zou pas echt een goede politieke keuze zijn geweest met eindelijk eens de mens voorop. Wij vragen ons overigens af of deze volstrekt bewuste veroordeling na een schijnproces niet indirect een waarschuwing of straf is voor het Iraanse elftal wat weigerde mee te zingen met het volkslied.
Men vergeet compleet met dit soort politieke keuzes dat scheidsrechters ook sportmensen zijn die het hoogste nastreven. En daarom is het volstrekt verwerpelijk dat op deze criteria de scheidsrechters worden aangesteld. De beste man uit Qatar zou bij ons in de vierde klasse met een beetje kritische rapporteur geen A’tjes halen.
Wij van Boerenverstand gaan een zwaar weekend tegemoet: Hoe moeten we nou volgende week met het schaamrood op de kaken bekendmaken dat twee dames bovenaan onze poule eindigen? Alleen een stortvloed aan rode kaarten kan ons mannen nog redden, maar een rode kaart in dit toernooi is net zo zeldzaam als een vrije meningsuiting in Qatar. Dus het wordt Priscilla die Argentinië als wereldkampioen heeft of de half Italiaanse Suzanne die op dit moment bovenaan staat. Zou ze connecties hebben met de FIFA?
Conclusie: de dames zijn de onbedoelde winnaars van dit WK en het voetbal is de grote verliezer.